Seni seviyorum.
Yani, olağan bir durum gibi, hayatın her parçası gibi değil bu.
Bu olan şey olağanüstü.
Sen ve ben, yan yanayız.
Hani yanımda oturuyorsun, her şey normal zannediyorsun ya?
O hiç de öyle değil.
Yanımızdan geçen insanları, gölgesine sığındığımız ağaçları aynı biliyorsun ya!
O hiçte öyle değil.
Hatta kelimeleri aynı duyuyorsun, yapraklarının çıkardıkları hışırtıları aynı zannediyorsun ya!
O hiç de öyle değil.
Hiçbir şeyin bir türlüsü farklı değil.
Olamaz!
Yani nasıl desem, nasıl yapsam?
Hiçbiri olduğundan daha farklı değil.
Olamaz!
İnsanlar, yollar, kuşlar, kediler, ağaçlar...
Hepsi aynı!
Mavi hep olduğu yerlerde.
Ne olursun, yaz kalemim.
Anlat ona.
Anlatamayacağını biliyorum,yine de dene.
Anlat ona, dilin döndüğünce.
Anlamalısın…
Her şey aynı, biz yan yanayız.
Manzara nereye gidersen orada, mucizeler peşinde, felaketler ardın sıra.
Yani, normal insanlar için hakikaten bir felaket bile kopsa, gök delinse, yahut yer yarılsa, bizim için orda her şey normal olmalıdır.
Hatta mantığa sığacak kadar da olağan.
Anlayamam…
Yanımda olman her türlü manzaraları, mucizeleri olağan kılıyor sevgilim.
Yanımda olman tüm felaketleri, manzaraları, sıra dışı şeyleri etkisiz ve olağan kılıyor.
Yanımda olman her şeyden güzel.
Yanımda olman, kainatın sebebi gibi.
Bu yaradılış senin için, sevgilim.
Sen olmasan, olmazdı, hiçbiri olmazdı.
Görecek gözlerim de olmazdı,avuçlarına bırakacak kalbim de.
Her şeyine teşekkür ediyorum.
Sevgim ve aşkım minnet ile bağlı kalacak sana. Seni çok seviyorum.
/Furkan Dasdemir
Yorumlar
Yorum Gönder