NASİHAT

 Selamsız sabahsız girdi içeri.

Oturdu baş köşeye.

Önceyi boş verdi.

Sonrayı umursamadı bile.

Bir cümle seçti hayatın içinden.

Konuşmaya başladı.

Hiç bozuntuya vermedi.

Öncesinde hep oradaymış da.

Sonrasında da hep orada olacakmış gibi.

Nasıl ki öyle emindi kendinden.

Yeri de öyle hazırdı.

Oynamayacaktı yerinden.

Görünen oydu.

Sancısı başlamadan evvel sustu.

Sonra yine konuştu.

Çatırdayan her dal koparmış.

Nasıl bilebilirdim ki.

Yine de her an yanımda olacaktı.

Yani bildiğim kesinlik buydu.

Tüm hata benimdi belki de.

Sağır kaldıklarımın içindeydi belki bu da.

Yalan söylemişler.

Herkesi dinlemeliymişim.

 

/Furkan Daşdemir