Geçende tanımadığım bir çiçek öylesine söylenip yardım isterken şans eseri duydum sesini.Kuruyormuş. Tek damla su hayat vermiş.Tek damlacık su yetivermiş. Susmadan konuştu.Kendinden o kadar emindiki sanki anlattığı her kimse onu tanıyor bizzat o olmuş gibiydi. Ama o değildi.Her halinden belliydi.
+Bana mi seslendin anlamadım seni?
-Bir miyim iki miyim?
Nasıl olur bu?Üzerine dökülen o tek damla nereden geldi birine mi aitti.Yaşantısını değil birinin yaşantısını anlatıyordu.Kendinden vazgeçmiş görünüyordu.Tek çabası bir başkası içindi.
+ Sakin ol ne oldu
-Benim köklerim var.Bulamam onu.O, o buradaydı.Gitti göremedim. Tanımıyorum onu.Anlatsam bulur musun onu.
Hep onu hissediyormuş,her detayını biliyormuş.Bahsetti,çokça bahsetti.Ama tanımıyormuş.Ama biliyormuş.Hemen onu sakinleştirerek sordum.
+ Ne yapmam gerek?
- Yardım et ona,yardıma ihtiyacı var.
+Nasıl bulacağım onu.
-O kendini belli edecek.Gözlerine bakıp bulacaksın onu.Bana bunu yapanı bulacaksın.Yalvarıyorum sana yaşat onu.Pişman olmayacaksın…
Kalakaldım ne yapmam gerekliydi.Onu yaşatan şey ölümü oldu.Yol adım adım yeşermişti, sırayla ve belli bir yere kadar. Aradım taradım.Buldum çiçeğin vasiyetini.
+ Merhaba seni tanıyan bir çiçek var,yani vardı ve az önce soldu.Sana söylememi istediği son bir söz var.
“Tanımadığım sen beni yaşattı tanıdığım sen beni öldürdü.“
/Furkan Daşdemir
Yorumlar
Yorum Gönder