Tüm bu zamanlar tüm bu kainat,bir gün önce yoktu.
Yaratıldılar hepsi baştan,yaratıldılar hepsi yeni baştan.
Bir varlığın bir varlık tarafından keşfi esnasında oluşan sessiz gürültü,Tanrı’yı derin uykusundan uyandırmıştı.
Yine de ciddiyetle hep izlemiştir bizleri.
Buna inanmaktan ziyade bilmek isterim.
Aslında ben de emindim.
Tanrı’nın dünyayı güzelleştirmek gibi bir niyeti de kalmamıştı.
Öyle ki uykuya bile dalmıştı uzun zamandır.
Bu boş vermişliği birçok nedendi, anlayabiliyorum onu.
Yine de her şeyin onun suçu olduğu gerçeğini değiştirmiyor.
Her şeyi bilen ve gören Tanrı, kontrolünü bırakmıştı zaten.
Kainatda zaman devam ediyordu, o ise uyuyordu.
Göz gören bir gerçek bu.
O uyurken,kainatın yaşı kadar zamanda görülmemiş bir alev yükselmişti.
Daha önce görülmemiş,yeni bir yangın başlamıştı.
Tanrı bile olsa şansa ihtiyacı vardı.
İradesinin dışında oluşan bu yangın,ona ikinci şansı vermişti.
Sonsuzluğuna çekilip kibrinde boğulmadan hemen önceydi.
Bir kere eline yüzüne bulaştırmıştı tüm her şeyi.
Bu olay,Tanrı’nın ümidi kadar büyük bir olaydı.
Farkına varmalı sen de bilmelisin.
Ellerini çekip yarattığı her şeyin bir bir balçığa saplandığına anbean şahitlik ederken, şimdi kontrolü dışındaki bu olayda,Tanrı öleceğini bilmiyor.
Tanrı’nın kainatı kendini yok ediyor.
Tanrı ilk defa bir şeyi bilemiyor
Bu olayda Tanrı ilk defa Tanrı olamıyor.
Umutla, en başta kendi yaptığı gibi kainatının yeniden ona güzelliklerle yaratılıp sunulmasını beklerken.
Yarattığı bu iki varlığın,ardına güzelliklerle yakıp kül etmesini çaresizlik içinde izleyecek.
/Furkan Daşdemir
Yorumlar
Yorum Gönder